The trip to Malitbog, Bukidnon is one of my most adventurous trips ever. And mind you, I have been to many!
Let's begin with the mushy part first. (journal entry written this morning around 6:15)
Nothing, or only a few things, is better than waking up to the sound of a mighty river cascading through beds of rocks. Raging and tumbling, current racing after another current.
God's handiwork is always clear when one is up at the mountains and take time to notice every crevice and fissure dimpling its landscape. Where every tree is a majestic wonder flourishing on its own, just making use of what God graces it with. Where if untouched, weed and plant go together with the necessary symbiosis.
God made everything to be enjoyed, to be used when needed, to continue to bear forth once more, given enough time. Yet we chose to destroy, to get more than what we need, taking more that what we deserve to have.
Before I go and rant and worry about the environment taking revenge and unleashing its fury, i should stop. I mean, Mother Nature has survived an ice age, armageddon, deep impact, independence day and the day after tomorrow. In the end, she will recover. Man is the one who will suffer enornously. I just hope I am urnful of ashes by then.
Beautiful. Balaang Luna. Sacred Land. I guess I enjoyed it because there is a decent enough bathroom to bathe and do other things in.
So I got the enjoy the sun set in blazing and majestic fury. In-your-face-I'm going-to-see-you-tomorrow-but-i'll-make-sure-you-know-i-left kind of goodbye.
and a few hours after, the deep gray darkness is illumined by a soft, soothing light of the fool moon. the night's glimmering crown, accessorized by stars that shimmer like crushed emeralds and rubies.
i wasn't too tired despite motocrossing for more than an hour in the boondocks (fell down and got stuck at one point) and racing cars, jeeps, truchs and other bipeds in the city (scarier and more nerve-wracking). My shoulder ached from the burden of my bag but it was the kind of pain that reminds me I'm alive enough to feel dull aches that can be cured by a good massage.
Beautiful.
An experience I wish to share with the world. If only I can convince them to hop on a motor and traverse the city roads, mountainsides and cogon forests. Ah well, this could be the start to make others itch.
NOW THE EXCITING PART.
Well hindi nga lang exciting, nakakanerbyos pa. And I am the person that doesn't get nervous easily. (By the way, as I kuwento regularly ang pagkakasulat nito para mas masaya. Picture me speaking in my kabaklaan).
Okay, una sa lahat... hindi ako masaya sa thought na sasakay ako sa motor na angkas ng pari. Ok, payn na walang malisya. Pero kasi naman medyo may konting kalandian din itong paring ito. Eh ako pa naman, praning kapag nilalandi kahit pabiro. Pero well, wala tayo magawa dyan kasi wala palang ibang way para makarating sa kanilang kabundukan kungdi motor. So sakay na!
Aaaaah. Di ko kinaya si pads. Ang bilis magpatakbo na parang hinahabol ni kamatayan. Pero sa lagay nun, baka magkasalubong pa sila, damay ako. Ang mga sasakyan ang tunog, "hwang, hwang, hwang" pang daan. Wala pang nanosecond ang tagal. Ya-iks.
Siya, siya. Di naman ako kinakabahan talaga, pero di nga lang ako kampante. Labo. Una kasi di ako makahawak ng ayos. Hiya ako. Pari eh. Kahit wala siyang malisya. Pero di nga ako sigurado dun di ba? The po-went being, di ako makahawak ng tama. Sabi ng JVP partner kong fil-am (na wala talagang malisya sa mga hawak-hawak) "hold me around the waist because i can't move if you put in on my shoulders." NGE NO! Sa shoulders ako naghawak kay padre kasi noh, ayaw ko nga sa baywang. Ngi.
At gaano katagal ang biyahe? Ma-ta-gal! At ang bigat pa talaga ng bag ko. Kaloka. Pagkatapos ng first two hours, may mga sakit na ako agad sa katawan na hindi ko alam ay may capability pala na sumakit. At ha, the first two hours, mild pa lang iyon.
So... papunta na sa totoong area (after two stop-overs)... Putsa! Ang bato. As in ang bato everywhere. Loose rocks. Not the best kind of path to drive a motorcycle on. Sabi ko, "pader, lakad na lang ako." Ba naman, ayaw! More than caring for my welfare, it feels more like machismo. Pagpapatunay ng pagkalalaki. Hay. Payn. Whatever. Sya sige, padayon! Vrrrrmmmmmmmm, dug-dug, dug-dug. Hanggang sa pongoing. Bagsak. Siya. Ako, nakatayo kaagad. Kawawang drepars. Suskolord, sana wala siyang baling paa. Di ko alam ang gagawin ko. Wala naman. Inisip pa kung nadumihan ako. Hello, dumi lang yan. Tingnan mo pa ilalim ng kuko ko, siguradong meron dyan! (ang ta-ray)
Ok, payn, payn na uli. Padayon (bisaya ng patuloy) kami. Ayos-ayos na rin ng konti. Buti na lang bumili na ako ng shades para hindi lumuwa ang mata ko sa bilis magpatakbo ng motosiklo ng ating banal na drayber. So after the rocks, vrrrrrrrmmmmmmmmmmm na tuloy-tuloy na ang biyahe. Merong vrrrrm-pababa at vrrrrm-pataas. Sabi ko na lang kay Lord bahala na siya.
Umabot kami sa literacy area. Chika-chika sa adults and parents. Ek-ek. Seryosong usapan na problema ko na. Ito namang si pads gusto ipasikat ang kanyang learning farm. Siya sige. Mukhang mas matino ang banyo dun, dun na lang. At ayokong magtiis sa plokan kung san ang skul.
Ayayayayayaayay! Heller. Minotorcross namin ang area. Di diretso ang daan! As in hindi talaga. As in, kapirasong lupa lang ang puwedeng daanan tapos may mga bangag (hole) na mga three to four feet deep. Ayayayayaay! Huuuup-dhoooown-huuuup-dhoooown-dug-dug-dug-dug-hoop. Taas baba paikot-ikot. Sinipilyo namin ang bundok.
Ninerbiyos ba ako? hindi. Ang nakakainis, nag-enjoy ang bruhang ito. Kainis. Sinong matinong tao ang mag-eenjoy na puwedeng masugatan, masaktan, mapaso (na nangyari pero maliit lang... nung pauwi na) sa biyahe? Ewan. Di ako iyon. Kasi nag-enjoy ako sa view, tapos pakiramdam ko nasa rialto ako ng enchanted kingdom, pero ang totoo nasa real life ako sa malitbog bukidnon. Loooookaaaaa! Pero wala akong death wish, mind you people.
Masaya naman dun sa lugar. Nandun na ang mushy reflection ko sa taas. Yun na iyon.
Pero kaloka ang pag-uwi the next day. Ulitin mo lang ang lahat ng ginawa ko the day before. Pero iyong pauwi, dagdagan mo ng nakainom na driver (higit isang grande ata), gabi na at hapo ang katawang ito. Masaya ba ako? Hindi. Inis ba ako? Hindi rin. Pagod lang talaga. Medyo kabado na ako kasi nga nakainom. Don't drink and drive di ba? Tapos gabi pa. Naaaaay. Malisyo ng tao. Aalis si father at ang dalaga ng gabi. Putsa. Paki ko. Di na ako tutulog dito kasi may biyahe pa ako uli bukas.
Malinaw ba ang mata ng paring ito? Matino pa ba ang pag-iisip niya? Makatulog kaya ako sa pagod? Mga bagay na iniisip ko. Pero sa kaba ko, di na ako nakatulog. heller. Sa bilis niya magpatakbo, nilipad iyong antok ko. Mga lola, at some point, 100 kph. Sa siyudad pa. Truck, kotse, bata, tao, manok... ah. Tanong pa ng tanong kung okay ako. Ano sasabihin ko? Siyempre, okay lang. Takot ba ako? Heller. Ewan. May magagawa ba ang takot? Di hindi rin. Pero madalas lang akomg "Lord, Lord, Lord." Open to interpretation na lang ni lord yun.
Hay. At gusto pa gumimik ni Father. Hay. Di ko na talaga kaya. Nahiya nga ako sa pagiging KJ. Pero pagod na rin ako. Iniisip ko pa ang biyahe ko sa ozamis bukas. Di ko pa din alam talaga kung paano ang arrangement namin bukas.
Natuwa ako kahit papaano sa biya. Like I said, this was one of my most exciting adventures ever. At kahit bordering pa on nerve-wracking, okay lang. It was a good experience. I'm not sure kung gusto ko ulitin, pero I was glad it happened.